Zachowanie prosionka szorstkiego
Prosionek szorstki ma wiele zachowań, które sąz wiązane z jego zapotrzebowaniem na odpowiednio wilgotne środowisko. Prosionek szorstki będzie przemieszczać się w zależności od tego, czy aktualnie potrzebuje więcej czy mniej wody w swoim systemie. Na przykład, w ekosystemach leśnych obserwowano je w górnych partiach drzew liściastych w miesiącach letnich oraz w omszonych miejscach wokół podstaw drzew w miesiącach jesiennych.
Korniki te są najbardziej aktywne w nocy, a ich aktywność jest skorelowana z prędkością wiatru; wzrost prędkości wiatru (a więc i szybkości parowania) prowadzi do obniżenia poziomu aktywności. Wykazują negatywną fototaksję, przemieszczając się z jaśniejszych (prawdopodobnie cieplejszych i suchszych) warunków do ciemniejszych, a także przyspieszają swoje ruchy, gdy warunki środowiskowe wykraczają poza optymalny zakres. Wilgotność i temperatura mają również wpływ na to, czy zwierzęta te zagrzebują się w ściółce liściastej, czy też nie. Gatunek ten wykazuje ograniczone ruchy w kontakcie z innymi obiektami.
Komunikacja i percepcja
Te prosionki szorstkie mają długie czułki ze szczecinami, które wyczuwają ruch, i krótsze, które mogą działać jako chemoreceptory. Wyczuwają również swoje otoczenie poprzez dotyk, o czym świadczy ich zachowanie tigmokinetyczne, które powoduje ograniczenie ruchu w fizycznym kontakcie z innymi obiektami. Pospolita szorstkość może wykorzystywać feromony, uwalniane z kałem lub produkowane oddzielnie, w celu znalezienia innych gatunków w celu utworzenia skupisk.
